Saat 03,02’yi gösterdiğinde herkesin uykuya daldığı anda yakaladı deprem, şiddeti kayıtlara göre 7.8’di merkez üssü Gölcük.’tü. Deprem sonrası telaşlı bir kurtarma çalışması başladı. “Sesimi duyan var mı?” sözleri o günleri hatırlayan herkesin kulaklarında çınlar hala. 50’den fazla ülkeden yardım kuruluşları yaralarımızı sarmak için yardıma koştu. Deprem sonrası yaşananlar ülkenin deprem ve kurtarma konusunda ne kadar bilinçsiz olduğunu gösterdi.

O günden bu güne tam 15 yıl geçti. Hayatımızda ne değişti? Önemleri aldık mı? “Titre ve kendine gel” sözünün önemini bilemeyip eğlenmek için kullanır olduk. Deprem kuşağı üzerinde yaşayan bir ülke olarak, sallanmadan, başımıza bir felaket gelmeden önlem alamaz olduk. Hayatımızdan çok paramızı düşünür olduk. Bir çoğumuz ev alırken, bir eve taşınırken depreme dayanıklı mı acaba diye bakmak yerine, ucuz mu diye bakar olduk. 15 sene önceki görüntüleri gördüğümüzde ise sadece o zamanki zor durumları anlatır olduk. Peki aldığımız önlemler nerede? Kaçımız deprem sonrası toplanma yerlerinin neresi olduğunu biliyoruz?

0 dönem hazırlamış olduğumuz deprem çantalarının içinde neler olduğunu hatırlaya bileniniz var mı?