Bu konu üzerine henüz bir tedavi yöntemi bulunmadı desek yeridir. Bize kattığı zararı zevkle karşıladığımız teknoloji hemen hemen benliğimizin her tarafına yerleşti. Ki zaten bu alışkanlığın azalması adına bir önlem alınmıyor. Bir özellik daha kazanması için çaba sarf ediliyor. Sarf edilen çaba bir anlığına unutuluyor, teknolojinin yarattığı hastalıktan söz ediliyor, büyük harfler eşliğinde yazılıp çizilse de bir değişim olmayacağa benziyor.
İş birazda bizde bitiyor aslında. Bu durumdan şikayetçi olmadığımız gerçeği teknolojiyi bir adım daha ilerleten en önemli unsur oluyor. Yan yana oturduğumuz arkadaşımızla sohbet etmek ikinci plana düşüyor. Durumlar sorulmuyor, konuşurken göz teması kurmak imkansızı aşıyor. Düşünce iflası yaşanıyor. Yorum yapmak yoruyor. Hal böyle olunca da teknoloji için yaptığını beğendin mi demekten başka bir şey kalmıyor. Görülmeler son olmaz ancak bir düşme de yaşamıyor. Geliştikçe geriliyor, sonunda zararıyla karşı karşıya kalacağımız gerilmeler yaşayacağımız aklımıza gelmiyor. Aklımıza gelmediği gerçeğinin kanıtı selfie çekerken yaşanan ve şaşırtacak şekilde artan ölümler oluyor. Teknoloji, bir kare fotoğraf derken hem anı yaşamamıza engel oluyor, hem de öldürüyor.
Özel hayata dair ne varsa değersizleşiyor. İnsanlara aldığımız nefesin bile haberini verir hale geliyoruz. En önemlisi içimizde bize dair bir şey kalmıyor. Önceleri “ Hiç “ deyip sakladıklarımız şimdi sebepleniyor. Hiçler teknoloji bağımlılığına tepe koyamayıp sebeplendiği için hisler ağızda ciklet oluyor. Teknoloji, İnsan İlişkilerinin Yerini Alıyor Ama Doldurmuyor.